Malum olsun ki,
malları bakımından halka tecavüz etmek, bu malların elde edilmesi ve
kazanılması hususunda onların heveslerini ve şevklerini yok eder. Çünkü bu takdirde,
neticede ve eninde sonunda söz konusu malların yağma yoluyla ellerinden alınacağına
kani olurlar. Mal kazanma ve edinme hevesleri gidince, artık bu maksatla çalışmaya
elleri varmaz olur. Mal ve servet kazanma yolunda çalışmaktan halkın geri
durması, bu hususta kendilerine (ve mallarına) yönelen tecavüz miktarınca ve nispetinde
olur. Tecavüz, maişet yollarının tümüne şamil olacak derecede çok olursa, kazançtan
geri durma öyle olur. Çünkü zulüm ve tecavüz bütün mesleklere dahil olduğu için
hevesleri tamamen ortadan kaldırır. Şayet
tecavüz az ise, kazançtan geri durmak da o nispette olur. Umran*ın mükemmelliği, çarşı pazarın hareketliliği, halkın akşam
sabah gide gele kazanç ve menfaatleri için çalışıp çabalamalarına bağlıdır.
Halk, maişellerini temin etmekten geri durup mal kazanmaktan el etek çekti mi,
umrandaki pazarlar durgunlaşır, ahval perişan olur, halk bu ülkenin dışındaki
yerlere dağılır, rızkını bu sahanın haricinde arar. Bu yüzden o bölgede ikamet
edenler seyrekleşir, nüfus azalır o diyar ıssız hale gelir, şehirleri harap
olur, sultanın ve devletin halinin bozulmasiyle yerleşme merkezleri bozulur.
Çünkü sultanın ve devletin hali, umranın bir
suretidir. Umranın maddesinin (ve iktisadi bünyesin in) bozulmasiyle zaruri olarak
sureti de bozulur. (Umran, devletin maddesi matter, devlet ise sureti,
formudur.
Bu hususta, İran tarihi ile ilgili olmak üzere, Behram b. Behram zamanında bunların dini
başkanları olan Mobezan hakkında Mesudi'nin
naklettiklerine bakınız:
Kıral Behram'ı, zulüm yapma ve hanedanlığa karşı ifa etmesi gereken görevleri ihmal etme hali üzere görünce, bunu inkar maksadıyle Mobezan'ın tariz yollu söylediği sözlere dikkat ediniz. O, bu hususu baykuşun diliyle bir darb-ı mesel halinde anlatmıştı: Hükümdar bir kere bir baykuşun sesini işitmiş, bu sesin ne manaya geldiğini Mobezan'a sormuş, o da şöyle cevap vemişti: Bir gün erkek bir bay kuş, dişi bir baykuşla evlenmeye karar vermiş, dişi (mehir olarak), Behram zamanında harap olmuş yirmi köyün kendisine verilmesini şart koşmuş, erkek bu şartı kabul etmiş ve dişi baykuşa, Şayet Behram'ın hükümdarlığı devam ederse, ben sana yirmi değil, yüz köyü arpalık olarak verdim gitti, arzu ettiğin şartların yerine getirilmesi gayet kolay demişti.Bu sözleri işiten hükümdar, derhal gaflet uykusundan uyandı, Mobezan ile başbaşa bir görüşme yaptı, bu misalden neyi kastettiğini sordu. O da şunları söyledi: Ey hükümdar! Mülkün izzeti, sadece dini ahkâmla (ve kanunlara riayetle), Allah'a itaat hali içinde onun emir ve yasaklarına göre hareket etmekle gerçekleşir. Hükümdarsız şeriatın kıvamı olmaz, (devlet ve siyaset) adamları olmadan, hükümdarın izzeti olmaz. Mal olmadan da adamlar çalışmazlar. Mal elde etmenin, memleketi mamur hale getirmekten başka yolu yoktur. Memleketi imar etmenin yegâne yolu ( dürüstlük ve) adalettir. Adalet, halk arasında konulmuş bir terazidir. Bunu koyan da Rab'dır. Rab bu terazinin başına bir kayyım dikmiştir. O nezaretçi hükümdardır. Ey hükümdar! Sen tarlalara ve çiftliklere el attın, bunları sahiplerinden ve işleyenlerden çekip aldın. Hâlbuki bunlar vergi mükellefleri ve kendilerinden mal alınan kimselerdir. Bunlardan aldığın toprakları maiyetindekilere, etrafına, hizmetçilerine eşine ve dostlarına arpalık olarak verdin. Bundan dolayı, arazi sahipleri, umranla ilgili faaliyetlerini terkedip yarını düşünmez, arazilerini işlemez ve bakmaz oldular. Hükümdara yakınlıkları sebebiyle, kendilerine bu topraklar verilen kimselerin vergilerine göz yumuldu. Geriye kalan vergi mükellefleri ve toprak işleyenler de, haksızlığa uğradılar. O yüzden tarlaları bırakıp gittiler, araziyi bomboş bıraktılar, ulaşılması mümkün olmayan topraklara yerleştiler ve buralarda oturdular. Onun için imaret azaldı, tarlalar harap oldu, mallar eksildi, asker de tebaa da mahvoldu, komşu hükümdarlar, İran mülküne göz dikti. Çünkü mülkün temelini teşkil eden maddelerin inkıtaa uğradığını bilmektedirler. Hükümdar bu sözleri işitince, mülküne nezaret etmeye yöneldi, tarlaları ve çiftlikleri has dostlarının elinden aldı, sahiplerine iade etti. Eski tarifeler üzerinden vergiler vermekle mükellef tuttu. Onlar da ülkeyi imar etmeye koyuldular, içlerinden zayıf düşmüş olanlar kuvvetlendi. Böylece arz mamur hale geldi. Memlekette bolluk ve bereket aldı yürüdü. Vergi toplayan tahsildarların elinde mal ve servet çoğaldı, ordu güçlendi, düşmanların (kuvvet aldıkları kaynaklar ve) maddeler kesilmiş oldu. Hudutlar (asker ve mühimmatla) doldu. Hükümdar, işlerini bizzat kendisi idare etmeye başladı, onun için zamanı güzel geçti, mülkü intizama girdi. 39/I . [Bkz. Mesudi, Murucu'z-zeheh, ı, s. 25 1 .]
Bu hikâyeden şunu
anlayınız: Zulüm umranı tahrip eder, mamur yerleri harabeye çevirir. Zulmün,
umranda meydana getirdiği bozulma ve çökme şeklindeki tahribatın zararı da
hanedanlığa ait olur.
Hanedanlıklarda
mevcut olan büyük şehirlerin, zulme ve tecavüze maruz oldukları halde, bazan
bunların harap olmadıklarına bakma. Bil ki, bu şehirlerin harap olmaması, şehir
halkının ahvali ile zulüm arasındaki nisbetten ve münasebetten ileri gelmektedir.
Şehir kocaman, umranı çok ve ahvali, hadsiz hesapsız bol ve geniş olursa, zulüm
ve tecavüz suretiyle orada vaki olan eksilme (ve tahribat) az olur. Çünkü eksilme,
ancak tedrici olarak kendini gösterir. Şehirdeki ahvalin çok ve iş hacminin geniş
olması sebebiyle, eksikliği kapalı kalırsa, bunun eseri, ancak bir müddet
geçtikten sonra görülür. Bazan zalim ve mütecaviz hanedanlık, şehir harap
olmadan evvel kökten ortadan kalkar, onun yerine diğer bir devlet kurulur. Yeni
oluşu sayesinde şehrin yırtıklarına yama vurur; gizli oluşu sebebiyle hemen
hemen kimse tarafından farkedilmeyen eksiklerini tamir eder. Ancak bu, azın da
azı olan ender bir durumdur.
Söylediklerimizden
maksat şudur: Zulüm ve haksızlıktan dolayı umranda bir noksanlaşmanın hasıl
olması, vaki olan bir husustur. Belirtmiş olduğumuz sebeplerden dolayı bunun
böyle olması zaruridir. Bu noksanlaşmanın vebalini ve zararını da hanedanlıklar
çeker.
Zulüm, malikin
elinden mülkünü ve malını karşılıksız ve sebepsiz olarak almaktan ibarettir,
diye zannedilmemelidir. Böyle meşhur,
olmuştur, ama aslında zulüm, bundan daha umumi bir şeydir. Başkasının
mülkünü alan veya onu zorla kendi işinde çalıştıran veyahut hakkı olmayan bir
şeyi ondan isteyen veyahut da şeriatın farz kılmadığı bir hakkı (ve vazifeyi)
başkasına yükleyen (onu meşru ve kanuni olmayan şeylerle mükellef tutan) her
kişi karşısındakine zulmetmiştir. imdi haksız olarak vergi toplayan
tahsildarlar zalimdir, hak olandan fazla vergi toplayanlar zalimdir, bunu yağma
edenler zalimdir, halka haklarını vermeyenler zalimdir, emlaki gasbedenler tamamiyle
zalimdir. Bütün bunların zararını ve vebalini hanedanlığın maddesi olan umranın
harap olması sebebiyle devlet çeker. Çünkü bu durum umran ehlinin şevkini ve hevesini
yokeder.
Bilinmelidir ki,
zulmü haram kılmasından Şâri'in** kastettiği ve gözettiği hikmet işte budur. Umranın yıkılmasına ve harap
olmasına yol açan hususlar bundan kaynaklanır. Umranın fesada
uğraması ve harap olması ise, insan nevinin inkitaını ilan eder. "Beş
zaruri" (Zaruriyat-ı hams) maksadın tümünde şeriatın riayet ettiği hikmet budur.
(Dini hükümlerin ruhu, zulmü yok etmek ve adaleti getirmektir). Beş zaruret ise
şunlardır: Dini muhafaza, nefsi muhafaza, aklı muhafaza, nesli muhafaza, malı muhafaza.
Görüldüğü gibi, zulüm umranın tahrip edilmesine yol açması suretiyle insan nevinin
ve neslinin kesilmesini ilan edince, haram kılma hikmeti onda mevcuttur, demektir.
Bu yüzden zulmün yasaklanması mühim olmuştur. Zulmün, haram olduğunu gösteren
ayet ve hadislerdeki deliller, sayılmayacak ve belli bir esasa göre zabt ve
tesbit edilmeyecek kadar çoktur. Herkes zulmetme gücüne sahip olsaydı, herkes tarafından
işlenmesi mümkün olan zina, katl ve içki gibi beşer nevi için zararlı (ve
müfsit) olan günahların karşılığında konulan, menedici cezalar ve müeyyideler zulmü
önlemek için de mutlaka konulurdu. Fakat kendisine güç yetmeyenden başkasının zulme
gücü yetmez. Zira zulüm, sadece kudret ve otorite sahibi olanlardan vaki olur. Bu yüzden zulme kadir olan şahsın,
vicdanında manevi bir müeyyide (vazi) hasıl olur, diye zulmü kötülemede ve ona dair olan tehditlerin
tekrarında mübalağa edilmiştir. Ve "Rabb' ın kutlara zulmetmez"
(Fussılet, 4 1 /46) .
Yol kesme suçunun
karşılığı olarak şeriat cezalar koymuştur (bk. Maide, 5/33).
Halbuki yol kesmek,
herkesin güç yetiremeyeceği bir zulümdür. Zira muharip (ve eşkıya), sadece
eşkıyalık yaptığı müddet içinde bunu yapmaya kadirdir, diye itiraz edilemez. Eğer
itiraz edilirse, buna iki türlü cevap verilir: Bir çok alime göre, yol kesmede,
eşkıyanın cana ve mala karşı işlediği suçtan dolayı ceza verilir. Bu ise
eşkıyaya karşı kuvvet elde edildikten ve işlediği suçun hesabını sorma imkanı
hasıl olduktan sonra bahis konusu olur. Bizatihi yol kesmenin ise (zulümde
olduğu gibi tesbit edilmiş muayyen) bir cezası yoktur.
Diğer bir cevap da
şudur: Yol kesen eşkıya kudret sahibidir, diye vasfolunamaz. Çünkü biz,
"Zalimin kudreti", deyimi ile hiç bir kudretin karşı koyamadığı her
tarafa uzanan bir eli, (yüksek makam sahiplerinin haksızlığını ve devletin
zulmünü) kasdediyoruz. Umranın harap olduğunu ilan eden, bu manadaki zulümdür.
Eşkıyanın kudreti ise mal gasbetmek için vasıta olarak kullanılan bir tehditten
ibarettir. Bu tehdide karşı kendini müdafaa etme imkanı şer'an da, siyaseten de
herkesin elinde mevcuttur. o halde bu kudret (ve ona dayanan zulüm) umranın harap
olacağının habercisi olan bir kudret değildir.
Allah, dilediğini
yapmaya kadirdir.
Umranı çökerten
hususların en şiddetlisi ve en büyüğü, tebaaya haksız bir şekilde (bigayr-ı
hakkın) çalışma mükellefiyeti getirmek ve onlara angarya yüklemektir. Çünkü
rızık (ve kar) bahsinde de izah edeceğimiz gibi iş görme ve çalışma (a'mal, emek)
mal ve sermaye kabilinden bir şeydir. Zira rızık ve kesb, kar ve kazanç, umran ehlinin
emeklerinin kıymetinden ibarettir. Şu halde, umran ehlinin tüm işleri ve emekleri
(a'mal ve mesaileri) kendi sermayeleri ve kazançlarıdır. Hatta onların bunun dışında
bir kazançları yoktur. Çünkü ülkenin mamur olması için çabalayan tebaanın geçimi
ve kazancı (meaş ve mekasibi), bahiskonusu emekten (faaliyet) ibarettir. imdi
tebaa, işleri haricinde çalışmakla mükellef tutulup, maişetleri hususunda kendilerine
angarya yükletildi mi, kazançları heba olur. Sermayeleri olan sözkonusu emekleri
gasbedilmiş bulunur. Bu yüzden zarara girerler. Maişetlerinin büyük bir kısmı
ellerinden gider. Hatta maişetlerini (kar ve kazançlarını) tamamen yitirmiş olurlar.
Şayet bu durum tekerrür ederse, ülkeyi imar etme konusundaki hevesleri de
kaybolur. Bu uğurda sa'y ve gayret harcamaktan tümden geri dururlar. Bu da
umranın mahv ve harap olmasına yol açar. "Allah, dilediğine hesapsız rızık
verir", (Bakara, 2/2 1 2). Mukaddes
ve muteal olan Allah en doğrusunu bilir, muvaffakiyet O'nun sayesindedir.
İbn Haldun, Mukaddime, Cilt 1, (haz.) Süleyman Uludağ, Dergah Yayınları, 2007/5, İstanbul, s. 549-552
* Yazar bu kelimeyi "medeniyet" anlamında kullanıyor. Kitaplarında kullandığı kendi yöntemine de "Umran İlmi" adını vermiştir. Kitabın giriş kısmındaki açıklamalar daha aydınlatıcı olabilir:
"Yalnız yerleşik bir hayat yaşayan her insan ve toplum, medeni (hadari) olmadığı gibi, göçebe bir hayat yaşayan her fert ve cemiyet de iptidai (bedevi) değildir. Mesela çadır hayatının da kendine has bir medeniyeti (umranı) olabilir. Bu medeniyet mağaralarda, ormanlarda, dağbaşlarında ve
köylerde yerleşik olarak yaşayan toplumların sahip oldukları medeniyet (umran) seviyelerinden
daha ileri ve üstün de olabilir." s. 106
....
"Umran, mamurluk, mamur yer ve abad olmak manalarına gelir. İmaret, mamure, imar, mimar, tamir, itimar, istimar, şenlendirme, kelimeleri de aynı kökten türeyen kelimelerdir. Umranın zıddı, harap, harabe, viran, virane, ıssız ve kimsesiz yer, hali arazidir. Herhangi bir sebeple, bir yerde şehir ve kasaba kurulur, burası canlı, hareketli ve kesif ictimai, iktisadi, idari, siyasi ve ilmi faaliyetlere sahne olursa, bu durum umranın kurulması, ilerlemesi ve artması şeklinde ifade edilmekte, aksine bu tür faaliyetler geriler ve zamanla ortadan kalkarsa, bu durum da umranın azalması, gerilemesi ve yıkılması şeklinde ifade edilmektedir. Bu tür faaliyetler dünya çapında ele alındığında da "umranu'l-alem" (alemin umranı), "umranu'l-beşeri" (insanlık medeniyeti) gibi üniversel medeniyet kavramı ortaya çıkmaktadır.
İbn Haldun, alemdeki mamurluğa, medeni faaliyetlere ve ictimai hayata umran (umranu'l -alem) adını verdiği gibi, bu umranın araştırılması ve incelenmesini konu edinen ilme de umran (ilmu'l -umran) adını vermekte, her iki manadaki umranı da Mukaddime'de tarif ve tavsif etmektedir. Ona göre gerek tarih boyunca ve gerekse şu anda görülen umranla ilgili hadise ve faaliyetler, gelişigüzel ve keyfi bir şekilde cereyan etmemektedir. Bir yerde umranın vücuda gelmesi ve ilerlemesinin veya gerileme ve yok olmasının mutlaka bir takım tabii sebep ve amilleri, zaruri kanun ve kaideleri vardır. Umranın, var olmasını icap ettiren sebep ve amiller mevcut olunca, umran zaruri olarak var olur, kendine has kanunlara göre kurulur ve işler, bu sebep ve amiller, yavaş yavaş ortadan kalkınca umran da ona paralel olarak tedrici bir surette mecburen geriler ve neticede inkıraz ve izmihlale maruz kalır
age. s. 106, 112, 113 [DK]
** Şeriat koyan (allah ve peygamber),
ayrıca bkz.
https://www.youtube.com/watch?v=RKI_E-M_jo8 (Bilim ve kurgu - İbni Haldun ve Çöl gezegeni Dune)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder